Piazzetta Nilo

De Piazzetta ligt aan het begin van de via San Biagio dei Librai, langs Spaccanapoli, en vanwege zijn bijzondere ligging in het hart van het historische centrum van de stad, staat het ook wel bekend als "het Lichaam van Napels". In het midden ervan staat het standbeeld van de God Nijl dat dateert uit de 1e en 2e eeuw na Christus, toen de Egyptenaren, afkomstig uit Alexandrië in Egypte, de Napolitaanse hoofdstad koloniseerden, en waaraan het zijn naam ontleent. Dit gebied werd lange tijd bewoond door een kolonie Egyptische kooplieden uit Alexandrië in Egypte, die de Napolitanen vroegen om een ​​wens van welvaart naar hun thuisland te sturen: de Nijl, in zijn land van herkomst, is in feite het symbool van welvaart en rijkdom. De riviergod wordt voorgesteld als een oudere man met een lange baard, liggend op een rots waaruit water stroomt: zijn rechterhand houdt een hoorn des overvloeds versierd met bloemen en andere symbolen van welvaart, terwijl zijn linkerarm op een kleine sfinx rust. Onder zijn voeten bevindt zich het symbool van Egypte, de krokodil, waarvan vandaag de dag nog maar een deel van het lichaam overblijft (de kop is verloren gegaan). De symbolische voorstelling wordt vervolgens gecompleteerd door de aanwezigheid van een kind dat naar de tepel van God klimt, waarschijnlijk een zijrivier van de rivier. Als gevolg van heidense sekten die vaak in strijd waren met de officiële religie van het rijk, namelijk het christendom, werd het beeld echter onthoofd en ging het een paar eeuwen verloren. Precies tot de 13e eeuw, toen het werd gevonden tijdens de opgravingen van de fundamenten van de bouw van de Zetel van die regio: ondanks de afwezigheid van het hoofd erkend als een standbeeld van de god Nijl, gaf het ook zijn naam aan de Zetel. Een herstel dat niet lang duurde, als we bedenken dat in korte tijd de sporen ervan weer verloren gingen, tot twee eeuwen later: tijdens de sloopwerkzaamheden, in 1476, van het nu afbrokkelende Seggio-gebouw werd het gevonden, maar door de gebrek aan hoofd, suggereerde het beeld van een vrouw, mede door de aanwezigheid van putti (kinderen) die borstvoeding leken te geven. Momenteel rust het beeld op een sokkel uit 1657, die op een van de hoofdzijden een gravure heeft die de eeuwenoude wisselvalligheden beschrijft die het hebben gekenmerkt.