Via Della Concilizione

Kijk naar marmeren straatnaam bordjes, deze heeft Rome te danken aan paus Pius VII.

Vroeger heette deze straat Via Cornelia.

De Via della Conciliazione (letterlijk: ‘Straat van de Verzoening’) werd echter pas in 1936 aangelegd, net nadat de Italiaanse regering onder leiding van Mussolini het verdrag sloot met de Heilige Stoel dat Vaticaanstad voortaan als onafhankelijk en soeverein werd erkend. Met de aanleg van deze straat werd een symmetrisch perspectief gecreëerd, zodat pelgrims het plein en de basiliek voortaan vanaf grote afstand met veel ontzag tegemoet konden treden. De sloop van de Spina des Borghi , tussen de twee parallelle straten Borgo Vecchio en Borgo Nuovo , maakte deel uit van het project dat in 1931 door Mussolini werd voorgesteld om deze grote laan te creëren die naar Saint-Pierre leidde, om een ​​aankomst "waardig" te bieden. van Rome naar de grootste tempel van het christendom, in plaats van de “zeer kleine” ingang van de Borghi. Dit project werd geleid door de architecten Piacentini en Spaccarelli .
De naam “della Conciliazione” ( Verzoening in het Frans) herinnert aan de historische vrede tussen Kerk en Staat die voortvloeide uit de Akkoorden van Lateranen van 1929.
De laan werd in 1950 volledig voltooid met de bouw van twee rijen obelisken die als lantaarnpalen dienden.

In de oudheid viel dit gebied onder de ‘Ager Vaticanus’, een stuk land vernoemd naar de heuvel die de naam Vaticaan droeg. Het lag net buiten het bewoonde gebied van Rome en er was weinig anders te vinden dan de uitvalsweg Via Cornelia. Keizer Caligula (37-41 n.Chr.) liet echter in de 1e eeuw langs de weg een stadion aanleggen, bestemd voor wagenraces en spektakels. De latere keizer Nero (54-68 n.Chr.) gebruikte Caligula’s stadion voornamelijk voor een heel ander soort volksvermaak: de openbare christenvervolgingen.

De meest bekende christen die de martel- en doodstraf onderging in het ‘Circus van Nero’, vond plaats in het jaar 64. Degene die aan het kruis werd genageld was Petrus. Op eigen verzoek zouden ze hem ondersteboven aan het kruis hebben gehangen, omdat de apostel zich niet waardig achtte op dezelfde wijze als Jezus te sterven. Ongeveer een eeuw later, toen de roem van Petrus onder de volgelingen van Christus zich nog verder had verspreid, werd er een bescheiden herdenkingskapel opgericht om de plaats van het graf te markeren.

Het was Constantijn de Grote (324-337 n.Chr.), de eerste christelijke keizer van het Romeinse rijk, die het plan opvatte om exact op de plek waar Petrus begraven lag een grote kerk te bouwen. Hij liet het terrein van het grafveld op de Vaticaanse heuvel effenen